แกะ | ทิ้ง

เมื่อโรคระบาดเริ่มขึ้น ฉันได้งานเป็นที่ปรึกษาลูกค้าให้กับแบรนด์หรู สำหรับฉันซึ่งเพิ่งเรียนจบ เงินเดือนและสวัสดิการที่ได้รับจากงานนั้นถือว่าสูงมากๆ เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอยู่ในอุตสาหกรรมนี้ ฉันจึงเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความกระตือรือร้นในทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันคิดว่างานนี้เหมาะกับฉันมาก ฉันจึงทำงานหนักด้วยอารมณ์ที่บริสุทธิ์

บางทีอาจเป็นเพราะความกดดันในการทำงานในช่วงที่มีโรคระบาดมากเกินไป จนทำให้ฉันรู้สึกท้อแท้และหมดกำลังใจในที่สุด การทำงานที่ซ้ำซากจำเจทุกวันและการต้อนรับแขกที่มาเยือนอย่างต่อเนื่องทำให้ฉันรู้สึกต่อต้านเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้คน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ไม่กล้าสบตากับใครอีกต่อไป พอสบตากันก็รู้สึกมึนๆ เหงื่อออกเต็มตัว พูดไม่ชัด รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังพูดเรื่องไร้สาระ

ฉันซึมเศร้ามาก ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป เช่นเดียวกับคนทั่วไปที่อาศัยอยู่ในห้องเล็กๆ ในเมืองใหญ่ ฉันทำงานและใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ฝันที่จะซื้อบ้านในเมืองนี้ แต่งงาน มีลูก และพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด ความคิดที่แสนวิเศษในวัยเด็กก็ค่อยๆ หายไป และเกิดขึ้นซ้ำๆ เหมือนกับเครื่องจักร

สิ่งที่ฉันรอคอยมากที่สุดคือการนั่งรถไฟใต้ดินกลับบ้านหลังเลิกงาน ในรถไฟใต้ดินที่มีเสียงดัง ฉันเปิดเพลงดังสุดเสียงเพื่อกลบเสียงที่ดังเกินไป ฉันเลือกที่นั่งที่มุมห้อง แล้วนั่งลง เปิดเค้กโอรีโอรสเนยเค็มที่เพิ่งซื้อมาจากทางเดินใต้ดิน แล้วก็หยิบเข้าปากทีละคำด้วยช้อนเล็กๆ มีการหยุดทุกๆ 2 นาที ตู้รถไฟที่ว่างเปล่ากลับเต็มไปด้วยผู้คนทันที การมองดูผู้คนที่เดินเข้ามาในตู้รถไฟนอกสถานีก็เหมือนกับการดูปลาซาร์ดีนในกระป๋อง และฉันก็เป็นหนึ่งในปลาในกระป๋องนี้ที่ถูกบีบอยู่ตรงนี้ที่นั่น

“ฉันลาออก ฉันลาออก!” เสียงในใจของฉันดังก้อง เพียงสองเดือนหลังจากการระบาดสิ้นสุดลง ฉันก็ลาออกจากงานในเมืองอู๋ซีและเริ่มต้นชีวิตเร่ร่อนโดยมีเงินติดกระเป๋าหลายหมื่นหยวน

วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ฉันลาออก ฉันขึ้นเครื่องบินไปวานิงและเห็นทะเลที่ฉันไม่ได้เห็นมานานแล้ว อากาศร้อนและเหนียวเหนอะหนะบอกฉันว่าทุกอย่างตอนนี้เป็นเรื่องจริง

ฉันยืมจักรยานไฟฟ้า ปั่นไปตามชายหาด และปั่นเข้าเมืองประมาณหนึ่งชั่วโมงแค่เพื่อดื่มกาแฟสักถ้วย มีบางครั้งที่ดวงอาทิตย์ส่องแสงลงมาที่ฉัน ลมทะเลพัดเอื่อยๆ เงาของต้นไม้ตกลงบนแก้มของฉัน แมลงส่งเสียงเจื้อยแจ้ว นกร้องเพลง สายลมพัดผ่านเส้นผมของฉัน ใบไม้ส่งเสียงกรอบแกรบ และในที่สุดฉันก็รู้สึกมีชีวิตชีวา